Zweten op Curaçao

Voor de jeugdafdeling Hamaka, hadden wij een sportdag georganiseerd. We gingen onder andere gaan hardlopen langs het strand en Panna Knock-out introduceren op het eiland. Op deze manier kunnen we dan eindelijk onze technische voetbalbewegingen showen en daardoor veel indruk achterlaten bij de jongeren.
Om zes uur in de ochtend hadden we geregeld dat de jongeren wakker werden gemaakt door de begeleiding. We zouden namelijk half zeven vertrekken richting het strand. Dit is bijna een uur lopen vanaf Brasami. Wonder boven wonder waren de jongeren snel uit dromenland te halen. Met onze stagebegeleider hadden we ook om deze tijd afgesproken. We waren alleen vergeten dat hij zich strikt aan de Curaçaose tijd houdt. Dit is precies een uur later dan de normale tijd, waardoor we pas om half acht konden vertrekken. Ook was hij vergeten dat we zouden ontbijten op het strand. Dit moest hij nog snel even regelen en liet ons alvast lopen met de jongeren. Dit mag natuurlijk nooit. Je mag de stagiaires niet alleen laten bij de cliënten. Dit kan gevaarlijk zijn en er moet altijd een vaste werknemer bij zijn. Toch werden we alleen gelaten, omdat ze op Curaçao niet zo precies zijn met regels. Ondanks alle vertragingen en frustraties van onze kant, verliep de dag verder erg goed. De jongeren waren gemotiveerd en hadden een keer een dag met een vol programma. Vooral het panna voetbal vonden ze fantastisch en spannend, ondanks dat er geen enkele panna tijdens het toernooi is gemaakt. Ik ben tweede geworden. Dit was natuurlijk therapeutisch verantwoord waardoor ze een mooie succeservaring kregen. Een erg leuke dag dus, maar wel behoorlijk zweten. We moesten ineens vies hard lopen en dat is geen pretje in deze hitte.

Seu-mars
Op tweede paasdag zijn we uitgenodigd om in Otrabanda op een feestkar te staan dansen en muziek te spelen. Hier vindt een grote Seu-mars (spreek uit: séju) plaats. Seu betekent namelijk oogstfeest. Dit traditionele feest wordt al sinds mensenheugenis gevierd. Alleen valt er tegenwoordig vrijwel niets te oogsten op het eiland. Dit mag de pret natuurlijk niet drukken, dus krijgt iedereen kleurige kleding van vroeger aan. Zoals slaven en landarbeiders altijd droegen.

Hierdoor waren we natuurlijk gelijk overgehaald en beloofden dat we meededen. Dit was heugelijk nieuws voor hen. We zijn namelijk de enige Macamba’s en er zijn meer dan duizend deelnemers (groter dan Carnaval). Dus zijn kar in erg uniek. Dit was even schrikken, maar hij stelde ons gerust dat we elke donderdagavond konden oefenen.
De eerste oefenavond was gelijk erg swingend. Van jong tot oud dansten en speelden ze muziek. Iedereen was ritmisch aangelegd en kon minimaal een instrument vlekkeloos bespelen. Onze moed zakte nu nog dieper in onze spreekwoordelijke slippers weg en vroegen ons af waarom we hier aan zijn begonnen. Toen de traditionele Afrikaanse dansen werden voorgedaan, was het voor ons duidelijk dat we dit niveau nooit zouden bereiken binnen twintig jaar. Laat staan binnen twee weken. Na drie danspassen en een hoop gelach werden we dan ook volledig terecht weggestuurd en mochten we het op de Curaçaose triangel proberen (een soort schep waar je met een ijzeren stang op moet meppen). Dit ging helaas niet veel beter en besloten we vooral mooi te zijn op de kar met de triangel in de hand.

Auto
Vanaf deze week krijgen we onze eigen auto. Namelijk een goudkleurige Deawoo Matis uit 98. Deze is een stuk betrouwbaarder en is vijf keer zo zuinig als onze huidige auto. Voor 2500 Nafjes hebben we hem gekocht. Ze is relatief goedkoop omdat zij een grote deuk in de voorkant heeft. Hopelijk is dit onze laatste auto, want het afscheid nemen valt telkens behoorlijk zwaar.
Ondertussen zijn we al bij verschillende garages geweest om te vragen wat zij ervoor zouden geven. We hebben al boden gehad tot 5000 Naf! We hebben weer eens mazzel.

We hebben ook een nieuwe huisgenoot. Sherwin is de naam en is Surinamer. Hij werkt bij Mambo als kok. Erg handig, want hij zorgt voor goedkopere avonden. Zo zijn we naar De Dijk geweest met veel gratis drank. Dit was overigens een dijk van een show (kon dit woordgrapje niet laten lopen…). Lekker mee blèren en polonaise lopen. Ook houdt hij van pokeren, dus dit komt goed uit!

Onze stranddagen en avonden uit delen we nu met medestagiaires van Brasami. Hanne, Sieta en Jenny. Hiermee pokeren, jeu de boulen, voetballen, eten en stappen we mee. Erg gezellig, met name het pokeren. We spelen niet om geld, maar om opdrachten. Letterlijk en figuurlijk zware opdrachten. Zoals een hele dag tassen dragen van ons, zingen en dansen in de kantine voor alle medewerkers van Brasami, alle deuren open houden, je rug zo insmeren dat er woorden komen te staan en Koning voor een dag winnen. Dit zorgt voor hilarische stage- en stranddagen.