De man met de Hamer...

We zijn u enkele weken verder en beginnen goed te wennen aan het leven op Curaçao. We zijn gewend aan het ritme om voor 7 uur op te staan en gaan bijna altijd voor 12 uur slapen. Natuurlijk geniet dit niet mijn voorkeur maar het klimaat en onze stage tijden maken dit noodzakelijk. Voor de rest eten we nog veel bij de snack en de chinees die erg lekker en goedkoop blijven. Ook bezoeken we regelmatig stranden die er voor zorgen dat mijn tere huidje een licht bruine tint ontwikkeld. Insmeren blijft hier een must. Regelmatig wordt mij pijnlijk duidelijk dat ik een blanke Nederlander ben. Momenteel ben ik gruwelijk verbrand op mijn buik, waardoor slapen een uitdaging wordt.

Ook blijven we ons interesseren voor de bezienswaardigheden van het eiland. Zo hebben we de Christophel berg beklommen, dit is de hoogste berg van Curaçao en bied een mooi uitzicht. Een groot nadeel van deze berg is dat het noodzakelijk is om voor 6 uur je horizontale positie in te ruilen voor een actieve wandelhouding. Na een uur stijl omhoog te hebben gelopen kwamen we aan op de top. Helemaal gebroken hebben we een vlag op de top neergezet. Het uitzicht maakte een hoop goed. Je kunt vanaf daar het hele eiland zien en bij mooi weer ook Zuid Amerika. Helaas was het bij ons nog erg bewolkt waardoor dit onmogelijk werd gemaakt. Toch was het erg leuk en hebben we de rest van de dag aan het strand gehangen. Ook zijn we andere stranden gaan bekijken en zijn we naar een voorstelling van Cabaretier Jan Jaap van de Wal geweest. We hebben ons zelfs verlaagd tot het niveau om te vragen of we met hem op de foto mochten. De show was erg grappig. Ook was het apart om op een strand met palmbomen naar cabaret te kijken.

Onze schitterende auto doet het nog steeds. Onze extra optie van open raam hebben we toch maar laten oplossen. Het gaf ons toch geen veilig gevoel. We besloten dus maar naar onze autoverhuurder te gaan. Onze grote vriend blijkt een immens grote kennis van auto’s te bevatten. Na twee seconde had hij al door dat het raampje vastzat dus kwam hij even later aanwandelen met een hamer en na een paar rare klappen deed het raam het ook weer. Inmiddels hebben we ontdekt dat ons stuurslot dezelfde wonderbaarlijke gave heeft, als je tegen dingen aanslaat gaan ze het weer doen!

Op stage gaat het langzaam beter, we weten beter hoe we onze tijd moeten vullen en krijgen meer contact met de jongens. Wel moet je overal achter aan rennen en staat niks in het rooster vast, als er wat anders te doen is vallen onze uren uit en hebben we dingen voor niks voorbereid. Dit is normaal op de Antillen dus moeten we er maar aan wennen.

Als je beesten tegen komt zijn ze erg mooi. Ze hebben we salamanders, leguanen, flamingo’s, slangen, wilde geiten en honden gezien. Deze dieren vind je helaas ook dood aan en op de weg. Deze worden blijkbaar niet gezien en de auto’s zijn toch groot (er rijden alleen maar jeeps en pick-ups en hummers) genoeg om ze omver te rijden. De geiten zijn ook vaak langs de weg in de berm te vinden, een gebruik is hier dat degene die de geit aanrijdt hem ook mag hebben. De zweepslang is een slang van een meter die niet giftig is, maar als hij zich laat zien wordt hij voor de zekerheid doodgeslagen. Je weet het immers nooit met slangen.
Ook de onderwaterwereld is prachtig. Sinds enkele dagen hebben we een heuse snorkelset gekocht. Nu vermaken we ons uren in het water en zien we de meest aparte en kleurige vissen, kleine inktvissen, barracuda’s, schildpadden. De inktvis blijkt het grappigst. Als je ze laat schrikken maken ze de zee, net als in tekenfilms zwart. De zee is erg helder en je kunt makkelijk 40 meter vooruit of onder je kijken. Dit maakt het duiken en het stiekem gluren onder rotsen gemakkelijker. Wel moet je je rug goed insmeren. Deze verbrand je namelijk twee keer zo snel weet ik nu uit ervaring. Hierdoor wordt het slapen nog lastiger. Gelukkig zijn de dagen erg vermoeiend en slaap ik hier als roosje.