Leider Wisse vermaakt de groep

Eerlijk moet ik toegeven dat we de laatste weekenden vooral op het strand hebben doorgebracht. Onze voornaamste bezigheden zijn het uitproberen van strandbedjes en mocht het te warm zijn lopen we rustig naar de zee om af te koelen. Met het afleggen van deze 50 meter verbranden we zo weinig koolhydraten dat het weer tijd werd voor een actieve middag. Deze keer kozen we voor de activiteit kajakken met als eindbestemming de Blauwe Kamer.

De angst zat er goed in van te voren. De buurvrouwen van Jenny en Sieta hadden deze activiteit voor gedaan hoe het eigenlijk niet moest. Zij waren na vijf minuten in slaap gevallen en op open zee wakker geworden om opgepikt te worden door enkele vissers.

Wij deden deze spannende activiteit met het voltallige Brasami-team (Hanne, Jenny, Sieta en wij) en met Roeline (vriendin Jaapjan) en Renske (vriendin van Sieta). Dit bleek bij aankomst een onhandig aantal te zijn. De verhuurder had enkel tweepersoons kajakken waardoor het voor een persoon erg zwaar zou worden. Als een klein wondertje kwamen we Tony Krolis (landskampioen volleybal met Nesselande, bekende Nederlander, maar toch heel normaal gebleven) tegen op het strand. Na een klein kwartiertje besloot hij toch met ons mee te gaan, waardoor we met acht man waren.

Nadat we een teamverdeling en een watergevecht hadden gemaakt met onze pedels vertrokken we met volle moed, maar zonder instructies richting de grot. Door mijn enorme leiderschap, kracht en koninggedrag voeren Tony en ik als eerste weg. We besloten gelijk rechtsaf te gaan. Ergens had ik opgevangen dat Jaapjan dit had gezegd. En doordat ik en Tony toevallig voorop voeren, besloot de hele groep als een kip zonder kop achter mij aan te gaan.
Het kajakken ging overigens uitstekend. We hadden wind en stroming mee en voeren langs privé stranden en mooie huizen. Na ongeveer anderhalf uur peddelen waren we nog geen grot tegen gekomen. Laat staan een blauwe grot. Na even informeren bij een villa bleken we vol de verkeerde kant op gepeddeld. Na enkele beledigende teksten mijn kant op (overigens onterecht), kon ik op de valreep een paar biertjes regelen bij de villa om de pijn te verzachten.

Onze terugweg naar de blauwe kamer leek een hel. We hadden stroming en wind tegen. Daarnaast begon de vermoeidheid bij enkele mensen een rol te spelen. Twee uur verder mochten we dan toch de blauwe kamer vinden. Je moest een onder een lage muur door, waardoor je in een grote grot terecht kwam. De zon schijnt bij zonsondergang precies onder de spleet door, doordat via de weerkaatsing met de blauwe zee de kamer helemaal blauw verlicht wordt. Erg mooi om te zien en het maakten de zware tocht meer dan goed.
Na enkele teamwisselingen vertrokken we vol voldaan naar onze thuishaven. Op de terugweg vonden Hanne en Jenny het nodig om de marine (daar schreeuwen ze veel) na te doen. Met veel geschreeuw bereikten ze met hun laatste energie de veilig thuishaven.

Als afsluiter hebben we met zijn allen bij het Wilhelmina café gegeten. Hier konden we goedkoop de daghap meepakken en de dag evalueren. We kwamen er uiteindelijk toch achter dat we gezamenlijk de verkeerde kant waren opgekomen.