Afscheid

Zondag 18 maart hebben we afscheid genomen van onze huisgenootjes Eline en Ellen. Rond 6 uur ’s avonds hebben we ze afgezet bij het vliegveld. Na een half uur vol emotionele taferelen zijn we weer huiswaarts gekeerd. Erg jammer dat ze weg zijn, want we missen de gezelligheid bij het stappen en bij de veranda. Mede dankzij hun hebben we het eiland en de gewoontes van Curaçao leren kennen. Van schuren tot en met de wilde natuur van Curaçao. Een voordeel is wel dat we vanaf maandag in een groter appartement met twee eigen kamers kunnen wonen. We hopen nu op twee nieuwe leuke huisgenootjes, dan is onze veranda weer wat drukker bezet.

Gelukkig hebben we donderdag, vrijdag en zaterdag nog hard kunnen stappen met onze stapmaatjes. Dit hebben we voornamelijk bij Zanta gedaan. Hier hebben we vertrouwd weer bij de VIP bar uitgehangen. We beginnen hier al behoorlijk aan te wennen.

Stage
Vorige week hebben we supervisie gehad van Marcelino, onze stagebegeleider. Deze man heeft ongelofelijk veel ervaringen in de zorg. Hij heeft in Nederland gestudeerd en gewerkt en daarna in heel Europa werkervaring opgedaan. Nu is hij hier op Brasami onderdirecteur en verzorgt hij vele gesprekken op verschillende afdelingen. Onze eerste supervisie ging meer over hem en Brasami, zodat we meer leerde over de instelling en de cultuur van de Antillen. Elke verslaafde is namelijk anders. Volgens Marcelino zie je zelfs verschil tussen een Brabantse en een Groningse verslaafde cliënt. Dus kun je nagaan hoe anders het hier op de Antillen is. Het straatleven is ook veel anders dan in Nederland. Ze beginnen jonger en het schijnt harder te zijn. Op onze afdeling lopen jongeren rond vanaf 14 jaar die gewapende overvallen, bedreigingen en andere problemen hebben veroorzaakt. Een jeugdafdeling in een verslavingskliniek is ook vrij uniek. In Nederland bestaat dit ook pas twee jaar en hebben het kunstje hier afgekeken.
Zo vertelde hij dat we een “gezonde achterdocht” moeten ontwikkelen. Als een cliënt zich anders gedraagt dan anders moet er al een spreekwoordelijk lampje bij branden. Misschien is diegene aan de drugs of zijn er problemen met anderen cliënten. Wij observeren de jongeren maar de jongeren observeren ons ook. Alleen met 20 ogen en maken ze plannen met elkander. Zo hebben ze al verschillende wapens gevonden doordat ze zich vreemd gedroegen. Ze hebben kapmessen (tot een halve meter), grote schroevendraaiers en andere steekwapens al gevonden. Ook gebruiken ze pennen met aan spijker erin om in geval van nood iemand neer te kunnen steken. Of een losse tafelpoot die ze in geval van nood kunnen gebruiken. Behoorlijk heftig allemaal doen we deze attributen onder onze neus kregen voorgeschoteld. Met onze stage gaat het prima. We zijn momenteel bezig met een resocialisatieplan. Voor cliënten die weer terug keren in de maatschappij. Op deze manier proberen we ons steentje bij te dragen. We krijgen ook steeds meer contact met de jongeren. Ze worden steeds opener en beginnen zelfs tegen ons te praten.

Snackbar
Bij ons op de hoek van de straat hebben we onze vaste snacktent. Dit is een klein restaurantje die elke dag van 07.00-24.00 uur open is. Hier eten we bijna elke dag. We hebben ze geleerd dat als we binnen komen gelijk met twee bier en de menukaart klaar staan. De menukaart is in het Papiaments dus iedere keer is het een verrassing wat je voorgeschoteld krijgt. Zo hebben we al een keer varkenstaart en koeientong gehad. Erg smakelijk en nog gezond ook. We begrepen direct waarom het hier een delicatesse is. Nog twee menu’s en we hebben eindelijk alles gehad. Dus moeder, we eten gevarieerd en alleen maar gezonde maaltijden met vele tropische groentes.
Helaas nog een treurig bericht. Onze zeer degelijk lijkende Toyota Carilles van 18 lentes jong is toch minder goed dan we hadden gedacht. Zij slaat iedere ochtend een keertje af en we moesten zelfs al een keer de motorkap openen. Onze collega Curt heeft hem gelukkig kunnen maken. Door twee keer zeer vakkundig op de motor te meppen floepte onze roestbak weer aan. Daarbij hebben we nog een probleem, namelijk onze linker voorraam. Deze kan niet meer dicht. Gelukkig regent het hier vrijwel nooit…