V.I.P.

V.I.P.

Zaterdag hebben we via onze huisgenoot een gast uit Venezuela ontmoet. Hij woont al een paar jaar op het eiland en kent daardoor iedereen. Zijn artiestennaam is Don Carlos en maakt de hele tijd grapjes met voorbijgangers.
We begonnen de middag bij Zanzibar. Een grote strandtent waar je bij zee kan zitten. En hier hebben ze van 5 tot 6 uur happy hour, waardoor het bier hier aantrekkelijk goedkoop wordt. Ongeveer 1 euro. Tijdens dit uur is er meestal livemuziek. Erg gezellig en het is beter te luisteren dan reggeaton. (Deze baggert horen we helaas te vaak). Je wordt hier goed verzorgd met allerlei kleine hapjes en ze controleren of je het nog naar je zin gaat.
Na het eten gingen we naar Zanta. Hier was vanavond een 80s party. Onze Don Carlos had voor ons 4 kaartjes geregeld. Zanta is een super mooie discotheek met zowel binnen als buiten ruimte. Daarnaast hadden ze ook een zwembad met mooie lichtjes. Menig keer was ik afgeleid door het mooie lichtspel.

In Curaçao is het normaal dat je in een discotheek een vip gedeelte hebt. De bar bij Santa is rond, maar aan de andere kant van de bar kun je als simpele leek niet komen. Hier mogen alleen rijke koningen en mooie modellen komen. Je krijgt in dit gedeelte extra privileges, zoals gratis drank, ruimte, eigen kruk en het personeel lacht de hele tijd naar je.
Onze Donnie had natuurlijk een vip kaart. Hier haalde hij gratis drank voor ons, zodat we gewoon bij het gewone volk konden horen. Na een tijdje werd dit natuurlijk wat saai en gaf hij de beveiliging wat geld zodat wij ook bij de vip mochten horen. Leuk om mee te maken, maar het stelt niet veel voor. Het is zo rustig dat het saai wordt. Van vipkrukken krijg je ook een houten kont en de mensen waren vreselijk arrogant. En daarnaast keek je de hele tijd naar de gezellige drukte met allemaal vriendelijk lachende en blije mensen. Nee, ik heb besloten om nog ff normaal te blijven.

Stage
Afgelopen maandag zijn we dus begonnen met het harde werk op Brasami (opvang voor verslaafden). We hadden om een 9 uur afgesproken met Marcelino, onze stagebegeleider. We kregen een korte uitleg over zijn leven en daarna legde we uit hoe je psychomotorische therapie moest uitspreken. Na een korte rondleiding werden we in het diepe gegooid bij de afdeling Hamaka, de jeugdafdeling. Hier zitten tien jongeren vast omdat ze aan de drugs zaten en zware misdrijven hebben gepleegd. Je moet niet raar opkijken als je iemand tegenkomt van 14 die al vader is. De groepleiders zijn erg vriendelijk en leggen ons een beetje de gewoontes en regels uit. Dit waren er niet zoveel en het viel direct op dat de jongeren veel vrijheid en weinig structuur kregen.

Naast de jeugdafdeling heb je een detox afdeling, rehabilitatieafdeling en een nazorgafdeling. Ze krijgen allemaal sport en spel, tuintherapie, creatieve therapie (schilderen met een zweverige Bob Marley figuur met dreads tot aan zijn knieholten), zwemmen, gesprekken met een psycholoog. Wij draaien ons eigen programma. We mogen therapie-uren inplannen en meelopen met verschillende afdelingen. De eerste dagen gaan we vooral observeren en behandelplannen schrijven. Dit kunnen we dan meenemen naar de teamgesprekken. Daarnaast zorgen we voor begeleiding bij sport en spel indien nodig.
Het is wel beter dat we nu gratis kunnen surfen op internet op ons werk. Dus ik ga proberen om wat vaker foto’s te plaatsen.

Wel is het nog wennen aan onze werktijden. We werken van 8 tot 4 uur. We moeten dan vroeg vertrekken omdat het verkeer ‘s ochtends redelijk vaststaat. Ook heb ik het nummer van mijn tijdelijk nummer veranderd. Ik had er een cijfer te weinig bij gedaan.