Mijn voetbaldroom eindelijk werkelijkheid

Opzoek naar een knipperlicht kan zelfs nieuwe contacten brengen. Na een vlot uurtje wachten en vele balies later, maar met een knipperlicht rijker liepen we tevreden naar de uitgang van de autozaak. Voordat we de deur vol wouden opgooien om eindelijk weer uit de koude airco te stappen werden we aangesproken door ene Ytke van Utrecht. Hij had onze sterke en grote kuiten van een afstandje begluurd en concludeerde dat we wel eens twee goede voetballers konden zijn. Hij zocht nog twee voetballers voor zijn team S.U.B.V. dat momenteel in de gevarenzone bevind van de hoofdklasse op Curaçao. De hoofdklasse (vergelijkbaar met tweede klasse in Nederland volgens de eilandbewoners) is de hoogste competitie van het eiland en daar wilden ze natuurlijk graag in blijven. S.U.B.V. heeft echter een zwaar seizoen achter de rug met vele trainerswisselingen en een opgestapte directie en is mede daardoor beland in de nacompetitie. Wij zouden daarom wel eens twee uit de hemel geschonken stervoetballers kunnen zijn en werden uitgenodigd voor een eerste training. Na het uitwisselen van onze telefoonnummers liepen we vol trots terug naar de auto. Ik voelde me net Johan Cruijff die op het punt stond om als verlosser FC Barcelona uit de put te halen. Mijn verbondenheid met de S.U.B.V. was gelijk groter dan ik ooit had gevoeld voor een voetbalclub. Ik maakte me zorgen over het bestaan van mijn clubie en was al zenuwachtig voor de eerste wedstrijd tegen Victoria Boys uit. Ja, altijd lastig!

De eerste training werden we verwacht bij het stadion van S.U.B.V. Mijn eerste indruk viel een beetje tegen. Je zag duidelijk dat de club zich in zwaar weer bevond en het stadion kon wel een likje verf gebruiken. De stoeltjes waren wat vies, maar er kunnen met gemak meer dan 2000 mensen zich vermaken met een voetbalwedstrijd. Het stadionlicht werkte half en op het veld was geen enkel grassprietje te bekennen. Een groot stofveld met steentjes en in het goal zat een net met vol gaten. Hier moest duidelijk nog veel gebeuren.
De training zelf was wel goed bevallen. Ondanks een valse start, omdat we geen ballen hadden, mocht de pret niet drukken. Wij toverde snel een bal te tevoorschijn uit onze kofferbak en de training kon beginnen. Al snel viel me op dat wij zeker bij de beste drie hoorden en schatte mezelf in op plek twee en Jaapjan op plek drie. Elke bal was raak en lieten dus de nodige koning indrukken achter. Tactisch konden we veel betekenen en stonden met een grote mond iedereen op zijn plek te wijzen. Na een ruim uur intensief trainen verlieten we het stadion. We beloofden dat we aankomende donderdag van de partij waren en zeiden onze medespeler gedag. Het viel toch een beetje tegen dat we maar drie man sterk waren op de training.

Door de tegenvallende resultaten zijn er namelijk veel voetballers afgehaakt. Bij de wedstrijden hebben ze zeker 17 man, maar tijdens trainingen zijn ze afgehaakt. De competitie heeft tien ploegen. De bovenste zes spelen een play-off systeem en de onderste vier plus twee uit de twee klasse spelen nacompetitie. Wedstrijden worden druk bezocht, mits als er iets op het spel staat. Net Italië dus. De wedstrijden worden allemaal in hetzelfde stadion gespeeld in Brievengat. Hier hebben ze een groot stadion met een kunstgrasveld. Wat nodig is, omdat er geen gras kan groeien vlakbij de evenaar. Het is echter te duur om het overal te plaatsen, dus wordt er tegenwoordig in een stadion gebald. Je hebt nog wel allemaal oude stadions waar clubs vroeger voetbalden. Deze zijn dus wat verlaten en wordt alleen nog maar in getraind. Toch zijn het redelijke grote stadions voor zo’n klein eiland.

Na het volkslied van Curaçao uit volle borst te hebben meegezongen verliep de wedstrijd uitstekend. We wonnen met 1-0 en maakten een grote stap kunnen maken voor lijfsbehoud. Het niveau was redelijk goed en er werd goed overgetikt. Toch werd er vaak onzeker gevoetbald, waardoor de nodige fouten achterin werden gemaakt. Helaas deden wij nog niet mee. We hebben net pas kennisgemaakt met het team en hebben de eerste wedstrijd vanaf de tribune bekeken. De sfeer was rustig en er werd zo nu en dan voorzichtig was tips geschreeuwd naar de spelers. Toch was er een vrouw die haar longen zowat kapot schreeuwde. Erg irritant, want ik weet bijna zeker dat ze geen zinnig woord over de wedstrijd kon vertellen. We konden en durfden haar alleen niet terecht te wijzen met een harde maar humorvolle opmerking. De taalbarrière speelde hierbij ook een rol, want ik kon er niets van verstaan.